Prolog

Niebieskooka blondynka, już drugą godzinę chodziła po lesie. Mimo iż była wampirem, ogarniał ją strach. Nie dość, że było już grubo po północy to na dodatek dziś była pełnia. Do tego była jeszcze całkiem sama. Dlaczego akurat jej przydzielono przeszukanie lasu?

Przeklęła cicho pod nosem, gdy po raz kolejny zahaczyła o ostrą gałąź. Była nieśmiertelnym wampirem, ale zwykłe drzewo mogło ją z łatwością skrzywdzić.

Syknęła z bólu, gdy wyciągnęła niewielki odłamek, który utkwił w jej ramieniu. Jednym z plusów bycia nadnaturalną istotą jest to, że rany automatycznie się goją.

Pamięta dokładnie jak ciężko jej było na początku, jednak bycie wampirem zmieniło ją. Stała się lepszą wersją siebie.

Potrząsnęła głową odrzucając napływ myśli i ruszyła przed siebie. Nie rozumiała dlaczego mieli szukać Eleny akurat tutaj. Las to chyba ostatnie miejsce, do którego udałby się głodny wampir.

Po tym jak Katherine wszczepiła w nią wirus, nie można było zostawić jej samej choćby na minutę. Niestety, jak zwykle wszystko musiało być nie tak jak powinno.

Westchnęła głośno, kiedy już po raz trzeci znalazła się przed wejściem do piwnicy starej posiadłości Lockwood'ów.

Zrezygnowana zaczęła zmierzać do centrum miasta, gdy usłyszała warczenie. Rozejrzała się dokładnie, wytężając słuch. 

Wśród drzew napotkała spojrzenie bursztynowych oczu.

Odruchowo wstrzymała oddech.

To niemożliwe. Nie ma już wilkołaków w Mystic Falls. Niestety wszystko wskazywało na to, że zwierze, które przed nią stało, to najprawdziwszy wilk.

Zaczęła się powoli cofać, jednak nim się obejrzała, ono ruszyło za nią.

Puściła się biegiem przez las. Nie zwracała już uwagi na krzywdzące ją drzewa, liczyło się tylko to, aby przetrwać.

Niestety wilk okazał się szybszy. W mgnieniu oka ją dogonił i powalił na ziemię.

Dziewczyna zaczęła się bronić. Próbowała odepchnąć zwierzę, jednak było ono cięższe i dużo silniejsze od niej.

Nagle poczuła ostry ból w ramieniu. Ogarnął ją strach, a przypływ adrenaliny pozwolił jej zepchnąć wilka. W wampirzym tempie podniosła się z ziemi i uciekła. Biegła przed siebie, nie oglądając się, byleby jak najdalej stąd.

 ~~~~~~~~~~

No to początek mam już za sobą, a jeśli wy to teraz czytacie, to znaczy że prawdopodobnie przebrnęliście przez prolog co, tak na marginesie, bardzo mnie cieszy.

To opowiadanie będzie, jak może się domyśliliście, poświęcone serialowi "Pamiętniki Wampirów", a konkretniej jednej z występujących tam par, Klaroline. 

Co by tu jeszcze powiedzieć... Zachęcam do dalszego śledzenia mojego bloga oraz do komentowania. Przyjmę każdego rodzaju krytykę, a gdy wyłapaliście gdzieś jakiś błąd to byłabym wdzięczna jeśli mnie o tym poinformujecie : ) 

Do następnego!