Rozdział 12

Caroline w pośpiechu wkładała do walizki rzeczy, które zdążyła w ciągu tych kilku dni wypakować. Łzy spływały po jej policzkach i nie było widać końca. Nadal nie potrafiła uwierzyć, że Klaus tak ją potraktował. Raz jest wobec niej miły i czarujący, a później każe jej się wynosić z Nowego Orleanu. Jeśli tego chce, to proszę bardzo! Ona nie ma zamiaru błagać go o pozwolenie, żeby tu zostać.

Ze złością zamknęła walizkę i otarła spływające łzy. Rozejrzała się po pokoju, który jeszcze niedawno wydawał jej się cudowny, a teraz nawet nie miała ochoty na niego patrzeć. Zatrzymała swój wzrok na dziurze w ścianie, która przedtem umknęła jej uwadze. Podeszła do niej i delikatnie dotknęła. Okruszki posypały się na podłogę. Kolejne łzy popłynęły z jej oczu, kiedy zdała sobie sprawę, że dziura jest dziełem Klausa. Musiał ją zrobić, kiedy zorientował się, że nie ma jej w domu. Normalnie by się ucieszyła, że tak się o nią troszczy, jednak teraz ogarniała ją złość.

Otarła ostatnie łzy i chwyciwszy walizkę wybiegła z domu, głośno trzaskając drzwiami.

Oczywiście, ten hałas nie umknął uwadze Klausa, który zaszył się w swojej pracowni i opróżniał już dziewiątą, albo może dziesiątą szklankę whiskey. Był świadom tego, że skrzywdził wampirzycę, jednak wmawiał sobie, że tak będzie lepiej.

-Czy Caroline właśnie wyszła z walizką? - spytał Elijah, wchodząc zaskoczony do pracowni Klausa.

-Na to wygląda – mruknął obojętnie.

-Dlaczego? - dopytywał się Elijah. - Pokłóciliście się?

-Caroline wraca do Mystic Falls – oznajmił po dłuższej chwili, jakby szukał odpowiednich słów.

-I nic z tym nie zrobisz? Pozwalasz jej odejść? - Elijah był zaskoczony zachowaniem brata.

-Tak będzie lepiej – powiedział, zmierzając w kierunku wyjścia.

-A czy będzie lepiej dla ciebie? - spytał tym samym powodując, że Klaus się zatrzymał. Hybryda stał przez dłuższą chwilę w bezruchu, kłócąc się ze swoimi myślami. Nawet się nad tym nie zastanawiał, jednak odpowiedź była prosta.

-To nie ma znaczenia – mruknął i wyszedł, zostawiając brata samego.

***

Elena siedziała w hotelowym lobby, czekając na Caroline. Z jednej strony cieszyła się, że przyjaciółka jednak zdecydowała się z nią jechać, z drugiej zaś była zaskoczona, że ta decyzja nastąpiła tak szybko. Kiedy rozmawiali w kawiarni, Caroline nie wyglądała na przekonaną, a zaledwie 10 minut temu napisała, że z nią pojedzie.

Uśmiech pojawił się na jej twarzy, kiedy zobaczyła jak znajoma blondynka wchodzi do hotelu.

-Caroline! - zawołała, zwracając jej uwagę na siebie. Blondynka z delikatnym uśmiechem na twarzy podeszła do szatynki i ją przytuliła, jednak nim to nastąpiło, Elena zdążyła zauważyć opuchnięte oczy przyjaciółki.

-Co się stało? - spytała, odsuwając ją na odległość ramion.

-Cieszę się, że wracam – oznajmiła Caroline, chociaż wiedziała, że szatynka i tak się na to nie nabierze. Sama by sobie nie uwierzyła. Elena spojrzała na nią z politowaniem.

-A tak naprawdę? - spytała lekko poirytowana.

-Nie chcę o tym gadać – mruknęła, spuszczając wzrok. Brązowooka już otworzyła buzię, aby coś powiedzieć, jednak powstrzymała się, wiedząc że i tak niczego się nie dowie. Zamiast tego, po prostu się uśmiechnęła.

-Wyjeżdżamy jutro z samego rana, tak żeby przed zmrokiem być już w Mystic Falls, więc mamy jeszcze cały dzisiejszy wieczór – oznajmiła, a Caroline uśmiechnęła się do niej, wdzięczna za zmianę tematu. - Co zamierzamy robić? - spytała, obejmując ją ramieniem i spoglądając znacząco. 

Caroline nie wyglądała na przekonaną jednak po chwili jej głowie zaświtał pomysł, aby zapomnieć o Klausie, amnezji, wszystkich innych problemach i po prostu spędzić ostatni dzień w Nowym Orleanie dobrze się bawiąc. Musi też mieć jakieś miłe wspomnienia z tego miejsca.

-Znajdziemy bar, w którym się dobrze zabawimy - oznajmiła i obie zaniosły się wesołym śmiechem.

***

Mary ze znużeniem wypisanym na twarzy weszła do baru. W środku jak zwykle był tłum, głównie wampiry i ich chodzące „pożywienie”. Kiedyś nigdy nie odważyłaby się tu wejść, jednak teraz miała konkretny powód. Musiała odnaleźć tą wampirzycę, Caroline, a żeby do niej dotrzeć potrzebowała Klausa. Niestety jego aktualny adres zamieszkania się zmienił i nie miała pojęcia, gdzie go, ich znajdzie. Miała zamiar ich namierzyć zaklęciem lokalizacyjnym, niestety Caroline nie zostawiła niczego po sobie. Nie pozostało jej nic innego jak szukać ich w tradycyjny sposób.

-Co podać? - spytał barman, wyrywając ją z rozmyśleń.

-Colę – mruknęła, na co mężczyzna głośno prychnął.

-Jeśli chcesz colę, to sklep jest obok – mruknął, a szatynka spojrzała na niego spod uniesionych brwi.

-Płacą ci za głupie gadanie, czy obsługę klientów? - mruknęła sarkastycznie. Tak właściwie było jej obojętne czy dostanie coś do picia, czy nie.

-Za to i za to – odpowiedział z głupim uśmiechem na twarzy.

-Dostanę tą colę, czy mam iść gdzieś indziej? - spytała, tracąc powoli cierpliwość.

Barman wywrócił oczami i podał jej zamówienie.

Zirytowana upiła łyk napoju i rozejrzała się po pomieszczeniu.

Nic specjalnego, normalny bar. Z obrzydzeniem patrzyła jak jakiś wampir wbił się w tętnicę dziewczyny i wysysał z niej życie. Odwróciła wzrok od tego ohydnego widoku, starając się wymazać go z pamięci, kiedy zauważyła dwie młode kobiety wchodzące do baru, szatynkę i blondynkę. Niby nic nadzwyczajnego, tyle że jedna z nich była osobą, którą poszukuje.

Lepiej być nie może, pomyślała uśmiechając się sama do siebie.

Dopiła resztę napoju i rzucając pieniądze na blat, zaczęła dyskretnie zmierzać w kierunku celu, który tańczył zręcznie na parkiecie.

Wmieszała się w tłum, starając się zbliżyć do wampirzycy, niestety było to trudniejsze niż się spodziewała. Blondynka zręcznie jej unikała, jakby wiedziała, że jest śledzona.

Mary zirytowana odsunęła się na bok, jednak nie spuszczała z Caroline oczu. Musiała opracować sposób, jak najprościej dotrzeć do wampirzycy, nie wzbudzając niczyich podejrzeń.

I ta okazja nadarzyła się szybciej, niż się spodziewała. Już po kilku minutach dzikiego tańca, dziewczyny udały się do baru, zamawiając coś do picia.

Mary z uśmiechem na twarzy, zaczęła zmierzać w ich stronę.

-Maggie! - krzyknęła, rzucając się na blondynkę i zamykając ją w uścisku.

Zdezorientowana Caroline, spojrzała na nową przybyłą towarzyszkę, a później na Elenę, która był równie zaskoczona co ona.

-Znamy się? - spytała blondynka, na co Mary przyjrzała jej się uważnie.

-Och, przepraszam – mruknęła czarownica, odsuwając się od wampirzycy. - Musiałam cię z kimś pomylić – oznajmiła uśmiechając się przepraszająco.

-Nie szkodzi – odpowiedziała Caroline odwzajemniając uśmiech.

Mary skinęła głową i oddaliła się od nich, zmierzając w kierunku wyjścia. Dostała to co chciała.

***

Dwie młode wampirzyce zmierzały z powrotem do hotelu z butelką burbonu w ręce. Dochodziła północ, kiedy postanowiły opuścić bar. Co za dużo to niezdrowo, a one wypiły dziś o butelkę więcej niż powinny, jednak jakoś musiały się odstresować. Przynajmniej to wmawiała sobie Caroline, kiedy butelka, za butelką zostały po kolei opróżniane.

Roześmiane weszły do pokoju, wynajmowanego przez Elenę i pierwsze co uczyniły to rzuciły się na ogromne łóżko.

-Takie pożegnanie to ja rozumiem – mruknęła, przymykając oczy.

-Będziesz tęsknić? - spytała szatynka, spoglądając z ukosa na przyjaciółkę.

-Za tym fantastycznym miastem, które jest rajem dla każdego wampira, czy za debilem, który złamał mi serce? - Słowa wypłynęły z jej ust, nim zdążyła się zastanowić nad tym co tak właściwie mówi.

-Kto złamał ci serce? - spytała Elena, podnosząc się do pozycji siedzącej, spoglądając uważnie na blondynkę.

Caroline westchnęła głośno i odwróciła się plecami do szatynki.

-Nie słuchaj mnie, jestem pijana i gadam głupoty – mruknęła, starając się powstrzymać napływające łzy.

-Wiesz, że możesz mi wszystko powiedzieć – oznajmiła Elena, kładąc rękę na jej ramieniu. Ten gest spowodował, że emocje wzięły nad nią górę.

Łzy popłynęły po jej policzkach, a z ust wydobył się cichy szloch.

-Nienawidzę go – powiedziała, przez łzy. - Myślałam, że mu na mnie zależy, ale najwidoczniej to tylko moja wyobraźnia – mówiła, szlochając.

-Zależy mu na tobie – powiedziała Elena takim tonem, że Caroline się podniosła i spojrzała na nią zaskoczona.

-Co?

-Klaus. To o nim mówisz, prawda?

-Nie rozumiem... jak ty to...? - Była zdezorientowana. Czy to, aż tak oczywiste, że chodzi jej o Klausa?

-Wiesz, kiedy tutaj jechałam byłam pełna wątpliwości – zaczęła Elena, spoglądając przyjaciółce prosto w oczy. - Bałam się, że po utracie pamięci nie będziesz tą samą osobą, którą byłaś, ale tak nie jest. Ty... Jesteś tą samą Caroline co zawsze. I ta Caroline zrobiła coś czego nikt przez setki lat zrobić nie mógł. Pokochałaś potwora, którym jest Klaus, wybaczyłaś mu jego najgorsze przewinienia, i nadal nie potrafię w to uwierzyć, ale taka jest prawda.

Caroline wpatrywała się zdziwiona w przyjaciółkę. Już nie płakała, a łzy, które spływały po jej policzkach zdążyły wyschnąć.

-I nawet teraz – ciągnęła Elena – kiedy zapomniałaś wszystko. Tobie nadal na nim zależy. Szczerze, zaczynam się zastanawiać, czy czasem nie rzucił na ciebie jakiegoś uroku, abyś ciągle do niego powracała – mruknęła, śmiejąc się cicho. Jednak Caroline nie było do śmiechu. Nie miała pojęcia co powiedzieć. Już wtedy, kiedy była sobą, zależało jej na Klausie, ale...

-Skąd wiesz, że jemu też na mnie zależy? - spytała, bo ten fakt do niej nie docierał.

-Zawsze byłaś dla niego ważna – oznajmiła szatynka, wzruszając ramionami.

-Jeśli mu na mnie zależy to dlaczego chce, żebym się stąd wyniosła – warknęła trochę za bardzo złośliwie.

Z ust Eleny wydobyło się głośne westchnięcie.

-Nigdy nie miałam okazji poznać Klausa bliżej, jednak znam go na tyle, aby móc powiedzieć, że często podejmuje decyzje pochopnie i bez namysłu, ale gdybym żyła już tysiąc lat i była najpotężniejszą istotą chodzącą po tej ziemi to też nie zastanawiałabym się nad konsekwencjami – oznajmiła żartobliwie.

-Wątpię. Nie wyglądasz na kogoś komu wszystko jest obojętne – mruknęła Caroline, a po chwili dodała - Klaus też taki nie jest. Przynajmniej nie przy mnie.

-Widzisz i tu jest różnica między nami. Klaus nigdy nie okazał mi jakiejkolwiek sympatii. Mi, ani nikomu innemu.

-Dlaczego? - spytał zdezorientowana. - Czemu wobec mnie miałby zachowywać się inaczej?

-Wydaje mi się, że już znasz odpowiedź – oznajmiła Elena, uśmiechając się.

~~~~~

Rozdział trochę krótszy niż zwykle, jednak kiedy zobaczyłam wasze komentarze i jak liczba wyświetleń szybko wzrosła, po prostu wena się we mnie obudziła i zaczęłam pisać. Wasze słowa są dla mnie największą motywacją i bardzo za nie dziękuję! ♥

Do następnego! ♥