Rozdział 10

Zapadł wieczór, kiedy Caroline wraz z Hayley wróciły do rezydencji Mikaelsonów. 

Gdy wychodziły były w dobrym humorze, jednak teraz ten miły nastrój przygasł. Nie uszło to uwadze Elijahy, który już od dłuższego czasu wyczekiwał ich powrotu.

-Widzę, że wasza wyprawa się udała – powiedział, wskazując na walizkę Caroline.

-Tak, trafiliśmy za pierwszym razem – oznajmiła Hayley, uśmiechając się do Pierwotnego. Elijah odwzajemnił go, a Caroline od razu pomyślała, że między nimi coś jest.

-Pójdę to odłożyć do pokoju – mruknęła, biorąc do ręki walizkę i nie czekając na ich reakcję udała się na górę

Z łatwością odnalazła, pomieszczenie, w którym się dziś obudziła. Był to jedyny pokój, którego ściany miały jasny odcień. Na środku znajdowało się ogromne łóżko z baldachimem, pod ścianą stała szafa, komoda i regał, który był wypełniony książkami, a obok stało dość wielkie lustro, którego rama miała ozdobne złocenia.

Caroline zostawiła walizkę obok szafy, a sama położyła się na łóżku. Zamknęła oczy, starając się pozbyć wszelkich trapiących ją myśli, niestety nie było jej to dane.

-Ciężki dzień? - Caroline uchyliła powieki, podnosząc głowę. W drzwiach stał, uśmiechający się do niej Klaus.

-Nadal jestem na ciebie zła – mruknęła, ponownie zamykając oczy. Po chwili usłyszała głośne westchnięcie i poczuła jak łóżko ugina się pod dodatkowym ciężarem.

-Co ty na to, żebyśmy zmienili twoje nastawienie? - spytał, a Caroline podniosła się, spoglądając na niego spod uniesionych brwi.

-Jak chcesz to zrobić?

-Zjedz ze mną kolację, a później, jeśli nadal tego chcesz, odpowiem na wszystkie dręczące cię pytania – powiedział, uśmiechając się szeroko.

Blondynka zrobiła taki wyraz twarzy, jakby się nad czymś zastanawiała.

-Odpowiesz szczerze na wszystko o co cię spytam? - spytała po chwili.

-Jeśli tylko będę znać odpowiedź.

-Obiecujesz? - spytała dla pewności, a uśmiech na jego twarzy zrobił się jeszcze szerszy.

-Obiecuję.

Caroline z trudem powstrzymała się od uśmiechu.

-Zgoda, ale najpierw pozwolisz, że się odświeżę – powiedziała, wstając i powoli udała się do łazienki.

-Będę czekać w salonie – zawołał Klaus, nim dziewczyna zamknęła drzwi.

Szybko zrzuciła z siebie ubrania i weszła pod prysznic. Pozwoliła, aby strumienie ciepłej wody obmyły ją z wszelkich trosk. Mogłaby tak stać przez godzinę, ale wiedziała, że Klaus na nią czeka, dlatego też wzięła truskawkowy żel do mycia i wtarła na siebie 1/4 tubki. Po 5 minutach wyszła spod prysznicu owijając się ręcznikiem i szybko udała się do pokoju.

Otworzyła walizkę, która nadal stała obok szafy i zaczęła szukać czegoś co nadawało się na kolację.

Nie chciała wyglądać tak, jakby czegoś oczekiwała, ale podejrzewała, że prawdopodobnie pójdą do restauracji, dlatego też musiała wybrać coś bardziej eleganckiego.

W końcu zdecydowała się na kremową, zwiewną sukienkę bez ramiączek, która sięgała jej do połowy ud i biały sweterek. Do tego wzięła kremowe szpilki, a na rękę perłową bransoletkę.

Pomyślała, że może wypadałoby zrobić jakąś fryzurę, ale po chwili się rozmyśliła i tylko spięła niewielkie pasmo włosów, srebrną spinką.

Ostatni raz spojrzała w lustro, uśmiechnęła się do siebie, po czym zeszła na dół. Jakże wielkie było jej zdziwienie kiedy weszła do salonu, a jej oczom ukazał się stół z przygotowaną kolacją. Jedynym źródłem światła były świeczki, poustawiane w całym pomieszczeniu, co nadało wszystkiemu romantyczny nastrój.

Caroline z uśmiechem na twarzy rozejrzała się po pokoju.

-Podoba się? - dobiegł ją głos mężczyzny.

Dziewczyna wzięła głęboki wdech, starając się przybrać obojętny wyraz twarzy, po czym odwróciła się bokiem, spoglądając na jego uśmiechniętą twarz.

-Myślałam, że pójdziemy do restauracji – oznajmiła niby od niechcenia.

-Jeśli takie jest twoje życzenie, to oczywiście, możemy iść – powiedział nadal się uśmiechając.

Caroline spojrzała na stół, który był nakryty dla dwóch osób.

-Elijah i Hayley z nami nie jedzą? - spytała, zmieniając temat.

-Nie. Wyszli jakieś 10 minut temu.

W głowie blondynki zaświtało pytanie.

-Czy Elijah i Hayley... co ich łączy? - spytała, spoglądając na mężczyznę.

-Ich relacje nie są mi znane, chociaż można się domyśleć – mruknął, wzdychając cicho.

-Czyli Elijah nie jest... - zawiesiła się w pół zdania, zastanawiając się nad doborem słów. - Nie jest ojcem dziecka? - spytała niepewnie.

Klaus spojrzał na nią zaskoczony, po czym na jego twarzy pojawił się dziwny uśmiech.

-Nie, to nie w stylu mojego brata.

-Aha – mruknęła i zrobiło jej się głupio, że w ogóle zaczęła ten temat.

-Dziecko jest moje – oznajmił Klaus, patrząc prosto w oczy blondynki, a na jej twarzy wymalowało się zdziwienie.

-Twoje? Och, tego się nie spodziewałam – przyznała lekko zażenowana.

-To wydarzyło się tylko raz i mogę powiedzieć, że było błędem, ale przeszłości nie zmienię. Przez pewien czas mieszkała z nami, potrzebowała ochrony więc starałem się jej ją zapewnić, ale miesiąc temu postanowiła się przenieś. Nie zabroniłem jej, ani nie miałem nic przeciwko temu. Dziecko to jedyne co nas łączy – oznajmił i Caroline wiedziała, że to prawda.

-Nie musisz mi się tłumaczyć – powiedziała, starając się uśmiechnąć, ale wyszedł z tego krzywy grymas.

-Wiem, ale chcę. - Na jego twarzy pojawił się szczery uśmiech, który Caroline odwzajemniła.

-Zaczynamy? - spytał, wskazując stół. Blondynka przytaknęła twierdząco i oboje zabrali się za jedzenie. Kolacja minęła im w przyjaznej atmosferze, chociaż Caroline była lekko skrępowana, czując na sobie uważne spojrzenie Klausa. Mimo iż obiecał jej odpowiedzieć na wszystkie pytania, to Caroline postanowiła zacząć od czegoś błahego.

-Wspomniałeś, że znamy się już jakiś czas. Czy nasze relacje były dobre? - spytała, niby od niechcenia. Kiedy na niego spojrzała, dostrzegła na jego twarzy delikatny uśmiech.

-Nasze relacje były... wybuchowe.

-Aha – mruknęła, lekko zaskoczona. Takiej odpowiedzi się nie spodziewała.

-Ale mieliśmy też dobre chwile – dodał, widząc jej reakcję. - Pod koniec zostaliśmy nawet przyjaciółmi.

-Przyjaciółmi – powtórzyła cicho, jednak chwilę później jej uwagę przykuło coś innego. - Powiedziałeś pod koniec, czyli nasz kontakt się urwał?

-Pół roku temu wyjechałem do Nowego Orleanu, a ty zostałaś w Mystic Falls – oznajmił, wzruszając ramionami.

-A dlaczego przyjechałam tutaj?

-Sam chciałbym wiedzieć – powiedział, a Caroline mogła przysiąść, że w jego oczach pojawiły się iskierki.

-Czyli nie masz pojęcia co tu robiłam? - spytała dla pewności.

-Mam pewną teorię – mruknął, uśmiechając się zadziornie. Caroline poczuła jak po jej plecach przeszedł dreszcz, jednak starała się nie dać po sobie nic poznać.

-Opowiesz mi o niej? - spytała, spoglądając na niego spod długich rzęs.

Klaus wstał od stołu i udał się w stronę barku.

-Moim zdaniem – zaczął, nalewając do szklanek whiskey. - Przyjechałaś tu, aby się ze mną spotkać, dlatego też byłaś na zorganizowanym przeze mnie przyjęciu. Niestety wyszłaś zanim zdążyliśmy porozmawiać, dlatego też nie miałem pojęcia o tym, że tu jesteś. - Podszedł do niej, wręczając jej szklankę, po czym usiadł naprzeciwko. - Za to cię przepraszam – powiedział, spoglądając jej prosto w oczy. Dziewczyna spojrzała na niego zaskoczona. Odłożyła szklankę na bok i zmarszczyła czoło.

-Dlaczego mnie przepraszasz?

-Ponieważ, gdybym wiedział... gdybym cię wcześniej zauważył, wtedy nie musiałabyś się zamartwiać swoim brakiem pamięci. - Klaus wziął jej ręce w swoje dłonie. - Naprawdę mi przykro, że do tego doszło.

Caroline spojrzała na niego, potem na ich splecione dłonie. W pierwszym momencie chciała je cofnąć, jednak nie zrobiła tego. Wzięła głęboki wdech i spojrzała mu prosto w oczy, delikatnie się uśmiechając.

-Ale się stało. Nie możesz cofnąć czasu, a tym bardziej nie możesz się za to obwiniać. Najwidoczniej tak musiało być.

Klaus spojrzał na nią w taki sposób, że Caroline miała ochotę go przytulić i puścić dopiero jak jej obieca, że już nigdy więcej nie będzie smutny, jednak nie zrobiła tego. Wyswobodziła dłonie z jego uścisku i wstała.

-Zjedliśmy kolację, więc teraz odpowiesz na wszystko o co cie spytam, mam rację? - spytała, spacerując po pomieszczeniu.

-Co chcesz wiedzieć? - odpowiedział pytaniem, podchodząc do niej.

-Wszystko – powiedziała, co wywołało szeroki uśmiech na jego twarzy.

-Można trochę konkretniej? - spytał, śmiejąc się.

-To nie jest takie proste – powiedziała ze smutkiem w głosie. - Ja po prostu chcę wiedzieć kim jestem – dodała cicho, ale mężczyzna i tak ją usłyszał.

Zapanowała dłuższa cisza. Klaus stał przez chwilę, rozmyślając nad czymś uważnie, po czym powiedział.

-Najważniejszą rzeczą o jakiej powinnaś wiedzieć, jest nie kim jesteś, a czym.

-Czym? Mówisz to tak jakbym nie była człowiekiem. - Blondynka wyglądała na zdezorientowaną.

-Bo nie do końca nim jesteś – mruknął cicho.

-Jak to? - spytała już całkiem nie wiedząc o co chodzi.

-Jesteś wampirem – powiedział, patrząc jej prosto w oczy.

Oczy Caroline rozszerzyły się w zdziwieniu, jednak po chwili spojrzała na niego jak na debila.

-Tak, jasne, a ty jesteś wilkiem? - powiedziała z wielką ilością sarkazmu w głosie.

-W połowie.

-Co?

-Jestem w połowie wilkiem, a dokładniej wilkołakiem i w połowie wampirem – oznajmił, wzruszając ramionami. - Na takich jak ja mówią hybryda.

-Hybryda? - powtórzyła z niedowierzaniem. - Wróżki i elfy, też istnieją? - spytała ironicznie.

Z ust mężczyzny wydobyło się prychnięcie.

-Dlaczego nie chcesz mi uwierzyć, Caroline? - spytał, zbliżając się do niej.

-A dlaczego miałabym ci uwierzyć? Przecież to bzdury! - Dziewczyna była już lekko poddenerwowana.

-Bzdury tak – mruknął, przymykając powieki. Kiedy je ponownie otworzył jego tęczówki nie były już szaroniebieskie, ale żółte, wokół oczu pojawiły się ciemne żyły, a kły wydłużyły do nienormalnych rozmiarów.

Caroline cofnęła się gwałtownie. W jej oczach malował się strach, a usta zastygły w niemym krzyku.

Klaus zaczął zmierzać w jej stronę, jednak zatrzymał się kiedy dziewczyna krzyknęła.

-Nie zbliżaj się! - Jej głos się łamał. W oczach pojawiły się łzy.

Bała się go, a on to widział. Dlatego też sekundę później jego twarzy przybrała pierwotny wygląd.

-Nic ci nie zrobię – oznajmił, wyciągając w jej stronę rękę, co spowodowało, ze Caroline cofnęła się jeszcze bardziej do tyłu, aż wpadła na ścianę.

Klaus widząc, że nie ma wyboru, w wampirzym tempie do niej podbiegł, mówiąc:

-Nie bój się. - Źrenice dziewczyny się rozszerzyły, jednak po chwili wróciły do normalnych rozmiarów.

Caroline wiedziała, że powinna się bać, że powinna uciekać jak najdalej stąd, ale nie bała się, cały strach uleciał.

-Ja też jestem potworem? - spytała, łamiącym się głosem.

-Nie Caroline, ty nie jesteś potworem. - powiedział, kładąc ręce na jej ramionach. - Nigdy nim nie byłaś i nigdy nie będziesz.

-Kłamiesz. Jeśli jestem tym, czym ty jesteś, nawet jeśli tylko w połowie... - Po jej policzkach spłynęły pierwsze łzy. - Ja nie chcę taka być.

Blondynka spojrzała na niego załzawionymi oczami. Zarzuciła mu ręce za szyję i wtuliła w jego tors. Klaus, na początku lekko zaskoczony, jednak po chwili objął ją, zamykając w szczelnym uścisku.

Stali tak, przez dłuższy czas, w ciszy. Słychać było tylko ich oddechy, które przerywało ciche łkanie dziewczyny.

-Caroline – szepnął Klaus, starając się ją odsunąć, jednak ona złapała się go kurczowo i nie miała zamiaru puścić.

-Wiesz, że nie możemy tak stać wiecznie – powiedział, śmiejąc się cicho. - Nawet jeśli mamy wieczność przed sobą.

-Nie obchodzi mnie to – mruknęła, pociągając nosem.

Z ust hybrydy wydobyło się głośne westchnięcie.

-Caroline, proszę cię. - Jego głos brzmiał poważnie. Dziewczyna podniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. Ich twarze dzieliły zaledwie centymetry, tą odległość można było z łatwością pokonać, jednak nikt z nich tego nie zrobił. Po prostu stali tak, wpatrzeni w siebie.

-Niklaus – dobiegł ich czyjś głos i tylko tyle wystarczyło, aby Caroline się odsunęła od hybrydy.

Spojrzeli w stronę drzwi, w których stał Elijah.

-Coś się stało bracie? - spytał Klaus głosem pozbawionym jakichkolwiek emocji. 

-Ty mi powiedz – mruknął, spoglądając za siebie. Po chwili do pomieszczenia weszła brązowooka szatynka, która zobaczywszy Caroline rzuciła się w jej stronę.

-Przyjechałam najszybciej jak się dało – powiedziała, tuląc blondynkę do siebie, która była zdezorientowana tą sytuacją. - Płakałaś? - spytała, uważnie się jej przyglądając.

Caroline spojrzała na Klausa, który stał nieruchomo. Mogła przysiąść, że w jego oczach malował się smutek, jednak nie miała pojęcia dlaczego.

Elena podążyła za wzrokiem blondynki.

-Co jej zrobiłeś? - spytała, spoglądając na Pierwotnego z wyrzutem.

-Powiedziałem prawdę – mruknął i nie czekając na ich reakcję, wyszedł z salonu.

Caroline przez dłuższą chwilę wpatrywała się w miejsce, gdzie jeszcze sekundę temu.

Dlaczego miała wrażenie, że to przez nią był zły?

Dlaczego chciała pobiec za nim i przeprosić, nie wiedząc nawet za co?

Dlaczego nie potrafiła pozbyć się tego dziwnego uczucia, które towarzyszyło jej od momentu ich pierwszego spotkania? 

~~~~~

Witam was serdecznie! Rozdział miał się dopiero pojawić jutro, no ale dostałam weny i udało mi się go skończyć dzisiaj :) 
Mam nadzieję, że się podoba. Jak zapewne zauważyliście, jest duuużo Klaroline. 
Jeśli mam być szczera, to nawet mi się podoba, no ale ocenianie pozostawiam wam ;) 
To by było na tyle.
Do następnego! ♥